Over trappen en trappen

Ja, beetje vage titel, komt goed.

Je kent het vast wel, mag je uitslapen, word je toch vroeg wakker. De reden dat de meeste van ons vroeg wakker waren, was niet dat we vers brood bij het ontbijt (07.00 uur) hadden, maar een Franse haan - en ja, die maken net zo’n vrolijk geluid als in Nederland....

Er zijn van die dingen waar je je na bijna een week fietsen toch door laat verassen. Zo werd gisteravond - zie vorig blog - aangeven dat de ‘mountainbike’ instelling aangepast was, en treft Nico vandaag een vriendelijke Fransoos die ons op het juiste spoor gezet heeft. Uiteraard hadden we dit zelf ook opgelost (..) maar deze hulp was toch welkom. We hadden al omgevallen palen en waarschuwingsborden (vallend gebladerte...) getrotseerd, maar een blubber-pad deed ons toch twijfelen, zo ook de Fransoos. En zie je het al voor je, Nico en een Fransoos, babbelend over het weer en de voetbal? Die indruk kreeg ik op afstand tenminste wel😉 De @heer Verbeek kan trots zijn op zijn inspanningen van 35 jaar geleden.  

Gisteren schreef ik dat het ‘t lekkerste diner van de week was, maar mogelijk wordt het toch gelijkspel. Wat een lekkere maaltijd in Esclainvillers, met o.a. grootmoeders stoofvlees. De Slakkenhuis-dames winnen nipt, maar beslissing is gemaakt aan de hand van een finish-foto.

Maar ‘trappen’, wat is daar mee? Wel na een paar slaapplekken gehad te hebben, is het wel grappig om de trappen (en leuningen) te vergelijken. De trap van Gent telt niet mee, want daar was een gave lift (met zicht op het restaurant tijdens daling/stijging). Kijk je zo op iemands bord (wat soms ook wel wat over de persoon zegt, ook wel bekend als ‘bordologie’).

Bij verblijf 1 was het een steile trap, vervolgens een ‘middeleeuwse’ trap, wel mooi, maar met een gammele leuning, een trap waar we niet met schoenen over mochten en vandaag een trap met een verhoogde opstap, en geloof mij nou maar, dat is niet fijn na een dag aanpoten.

Want (ook) vandaag was het hard werken. Met een vooruitzicht van 75 kilometer hebben we er toch maar 90 kilometer van gemaakt. Je hebt er zin in of niet. Wij dus wel, liever een slingerweg dan een rechte lijn, al kan het ook zijn dat Google maps en onze wens om niet meer over zand-/ grindweggetjes gestuurd te worden niet overeenstemt. Gevolg is toch (terug) op verharde weg te rijden, inclusief omrij-kilometers. Kortom meer trappen op de fiets.

Ik wilde het eigenlijk niet melden, maar in anonieme stijl kan het wel. Een teamlid zag onderweg een ‘knuffelmuur’, wat achteraf uiteraard gewoon een harde muur bleek te zijn. Gelukkig, behoudens blauwe plekken ‘goed’ afgelopen. Nee, zo’n trip naar Parijs is niet zonder risico’s..  Van hartklachten, schrik van je leven, schorre stem na roep om hulp, of ‘tuitende’ oren vanwege een waarschuwing (meest gelukkig vals alarm) gaat een en ander je niet in de koude kleren zitten. Gelukkig rijden we de hele dag met 35+ graden, kunnen dan ook een stootje hebben.

Of er dan niks mis ging vandaag? Wel, was bijna mijn tas met treinkaartjes vergeten (dat had de lezers een paar extra blogs opgeleverd, maar een hoop ontevreden klanten. De black-out was het gevolg van de rekening van de lunch, letterlijk met een vork geschreven..

Ja, om nog even terug te komen op het sublieme diner. Leermoment was (achteraf) de vraag of je nog ‘ja’ knikt op de vraag of we nog een tweede karaf (lekkere rode wijn wensen). Een verstandige fietser zegt dan inderdaad nee, maar helaas de vraag werd aan mij gesteld. Kortom, naast een uitgebreid diner 2 karafjes soldaat gemaakt, eerste ronde met 5 personen, tweede ronde met 8 personen, of zou ik dubbel gekeken hebben?🍷🤪 Wordt vervolgd.

@Edwin